خدیربا تاکید بر اینکه مهمترین کار رسانه انعکاس واقعیت است، به شفقنا رسانه می گوید: انتظاری که از یک رسانه می رود، این است که واقعیت را منعکس کند. پس باید کار خبری و گزارشی خودش را انجام دهد ولی به موازات آن با کارشناسان و متخصصان خبره صحبت کند و آن شرایط را با آن ها هم در میان بگذارد. یعنی اگر در یک گزارش، آمار قربانیان کرونا را اعلام می کنیم و نگرانی ایجاد می کند، می توان در گزارش دیگری از سرعت گرفتن واکسیناسیون نوشت.
او ادامه می دهد: جدیداً اخبار صداوسیما بخصوص اخبار ساعت ۱۴ وقتی به آمار قربانیان کرونا اشاره می کنند، خبر امیدوارکننده واکسیناسیون رو هم بیان می کنند. به عبارتی اخبار را به صورت تلفیقی ارائه می کنند. البته در ماه های اول شیوع کرونا اخبار به شکل دیگری اعلام می شد. مثلا ابتدا اخبار مرگ و میر کشورهای دیگر گفته می شد و مخاطب را برای آمار کشورمان آماده می کردند.
خدیر تاکید می کند: من تصور می کنم در حال حاضر تنها خبری که می تواند جامعه را از التهاب دور و به درمان امیدوار کند، فقط خبر واردات واکسن است.
این روزنامه نگار با اشاره به اقدامات رئیس جمهور در اوایل شروع کاری خود می گوید: اقای رئیسی در اولین روز شروع کاریشان به بهشت زهرا رفتند که حرکت بسیار خوبی بود، کاش فرصت را غنیمت می شمردند و بعد از آن به سراغ مراکز درمانی و واکسیناسیون هم می رفتند. به عبارتی کل روز را به بحث سلامت اختصاص می دادند.
خدیر ضمن تاکید بر اینکه رسانه ها نمی توانند اخبار مرگ و میر را منعکس نکنند، با دلیل در این باره می گوید: چون اگر این کار را نکنند، چه بسا مردم حساسیتشان کم شود. با این حال به موازات اعلام مرگ و میر، می توان فعالیت کادر درمان، کادر پزشکی و مطالبه واکسن را جدی گرفت و به آن توجه کرد.
با این حال وقتی حجم اخبار منفی در یک برهه بالا می رود و جامعه در خطر استرس و وحشت قرار می گیرد، اطلاع رسانی درست چگونه است؟ خدیر قبل از پرداختن به این سوال یادآور می شود: فرهنگ جامعه ایرانی با نوعی نارضایتی و ناخرسندی گره خورده است. اساسا ادبیات و اشعار ما مشحون از ناله ها و گلایه ها است. حتی برخی معتقدند اگر کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ اتفاق نمی افتاد، چه بسا ادبیات معاصر بعد از آن شکوفا نمی شد.
او می گوید: چند روز پیش سالگرد درگذشت مهدی اخوان ثالث بود. اشعار او را برای انتشار مطلبی در «عصر ایران»، می خوندم. تخلص اخوان ثالث، «میم امید» است ولی عملا به خاطر شرایط محیطی، بیشتر درگیر یاسی بوده که از کودتای ۲۸ مرداد گریبان ما را گرفته است. البته همین اخوان ثالث یادش نمی رود که تخلصش امید است و در شعری می گوید: «مرگ گوید: هوم! چه بیهوده/ زندگی می گوید اما باز باید زیست/ باید زیست… .» به عبارتی در شعری که از مرگ می گوید، در ادامه اش تاکید بر «باید زیست» هست. باید اگر میل به زندگی در ما سرکوب شده بود، تلاشی برای زنده ماندن و جنگیدن با کرونا صورت نمی گرفت. هانا آرنت، فیلسوف مشهور درباره کوره های آدم سوزی نکته جالبی را مطرح می کند. می گوید من در تعجبم آدم هایی را که به اتاق های گاز و کوره های آدم سوزی برده می شدند با اینکه می دانستند، ولی هیچ واکنشی نشان نمی دادند چون مسخ شده بودند.
این روزنامه نگار ادامه می دهد: به نظر من بدتر از ترس و هراس، این است که تسلیم موج بدی شویم که بر ما وارد می شود. ما می توانیم از این زاویه نگاه کنیم که در این ۱۸ ماه دانشمندانی شروع کردند به کشف واکسن و تسلیم نشدند. اخبار درباره این تسلیم نشدن هم خود امیدبخش است. همین زندگی که در جریان است و مردم برای واکسیناسیون صف می کشند و مطالبه می کنند و… امید بخش است. اساسا زندگی چالش مستمر بین مرگ و زندگی است. منتهی در قضیه کرونا مرگ چهره خودش را صریح تر و عریان تر نشان داده است. کرونا چون ناشناخته است اگر تاخیر در واکسیناسیون(به هر دلیلی موجه یا ناموجه) نداشتیم، مردم بهتر با شرایط کنار می آمدند. به میزانی که واکسیناسیون سرعت بگیرد و گروه های شغلی اسامی بیشتری را در بر بگیرند، امید هم افزایش پیدا می کند.
خدیر با اشاره به نگرانی و هراس موجود در جامعه می گوید: آن هراسی که در هفته های گذشته در جامعه به وجود آمد، هراس از رهاشدگی بود. همین تلویزیونی که در اسفند ماه تنها صف مرغ را نشان می داد، چند روز پیش برای کمبود سرم مدام توجیهات مختلف می آورد و کارخانه و خط تولید را نشان می داد.
این روزنامه نگار ضمن تاکید بر اینکه در قضیه کرونا مردم آن خبرهایی برایشان امیدوارکننده هستند که در مورد واردات واکسن باشد، می گوید: به عبارتی آنچه به جامعه امید می دهد، خبر واردات واکسن است. رسانه ها هم برای اینکه بتوانند امید را در دل مردم زنده کنند باید بیشتر به مطالبه گری در این زمینه بپردازند.
نظر شما