متن ماجرا را به روایت روزنامه اصولگرای «جوان» مورخ ۲۰ فروردین ۱۳۷۹ می خوانید:
« روزنامه آریا در یک اقدام بی سر و صدا بدون آنکه واکنشی از سوی مطبوعات همسو به دنبال داشته باشد و آن ها را به اعتراض علیه تحدید و تهدید آزادی بیان و قلم برانگیزد، پس از انتشار آخرین شماره اش در سال گذشته (۱۵اسفند ۱۳۷۸) توقیف شد. بر اساس گزارش دوهفته نامه «صبح»، توقیف آریا بدون تشکیل هیات نظارت بر مطبوعات و تنها با اقدام عطاالله مهاجرانی صورت گرفت که حتی اعتراض خود آریایی ها را هم برنیانگیخت و آن ها هم دم برنیاوردند، بلکه وانمود کردند که به خاطر برخی مشکلات داخلی اقدام به تعطیلی روزنامه کردند. نشریه صبح از منابع موثق کسب اطلاع کرد که این توقیف به دستور شخص رییس جمهور(خاتمی) و اقدام فوری وزیر ارشاد(مهاجرانی) به دنبال درج مصاحبه با سردبیر ایران فردا در آریا مورخ ۱۴ اسفند ۱۳۷۸ صورت گرفت که فراز مهم آن چنین بود:« به نظر من راه حل اصلی حل این پرونده (قتل های مشکوک) و باز کردن پرونده اعدام وسیع زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ است که باید تمام کسانی که در این پرونده مشارکت داشتند در اولین اقدام برکنار و خانه نشین شوند. نباید خانه نشینی فقط برای آیت الله منتظری باشد. اطلاعات موثق صبح حکایت از آن دارد که مطلب فوق الذکر، اشاره به حکم حضرت امام پس از عملیات مرصاد و همبستگی تمام عیار منافقین با رژیم عراق دارد که به مسوولان ابلاغ کردند زندانیان محارب و منافقی را که همچنان بر موضع محاربه با نظام و همراهی با منافقین پافشاری می کنند طبق احکام شرعی به اعدام محکوم کنند. این حکم در شرایطی صادر و اجرا خواهد شد که جناب خاتمی رییس جمهور با جدیت از حکم حضرت امام حمایت کرده بود. اظهارات سردبیر ایران فردا علاوه بر آن که تعرض به حضرت امام محسوب می شود آقای خاتمی را به عنوان یکی از حامیان این حکم نشانه گرفته بود... روزنامه آریا از تاریخ ۱۵ فروردین ۱۳۷۹ انتشار خود را از سر گرفت.»
منبع: عذرا فراهانی. اسناد و پرونده های مطبوعاتی ایران در دهه ۷۰. جلد سوم