اولین تلفن همراه در سال ۱۹۷۳ به کار گرفته شد مدتی بعد، استفاده از آنها در خودروها نیز رایج شد اما از ابتدای قرن بیست و یکم، نیاز به در دسترس بودن آنقدر جدی شد که که تلفن همراه آرام آرام به ابزاری ضروری برای همه‌ی افراد جامعه تبدیل شد. طبق آمارها، بعد در سال‌های ابتدایی هزاره سوم، استفاده از تلفن همراه هر ساله چند برابر می‌شد تا اینکه به جایی رسید که تا پیش از سال ۲۰۱۰، بیش از ۲۷۰ میلیون نفر در ایالات متحده از تلفن همراه استفاده می‌کردند.
بدیهی است در چنین شرایطی وقتی قرار است ساعت‌ها پشت فرمان باشیم و رانندگی کنیم ترجیح می‌دهیم بسیاری از جلسات تلفنی و تماس‌های طولانی مدت خود را هم همان جا انجام دهیم و به اصطلاح از این زمان مرده استفاده کنیم. این دیدگاهی بود که تا آن زمان باعث شده بود استفاده از تلفن‌های همراه هنگام رانندگی ممنوع نشود.
اما آمارهای مختلفی که نشان می‌دادند تصادفات ناشی از حواس پرتی به خاطر استفاده از تلفن همراه روز به روز، بیشتر می‌شوند، باعث شدند دولت‌ها، نمایندگان مجلس و قانونگذاران به این فکر بیفتند که برای استفاده از تلفن همراه ممنوعیت‌هایی وضع کنند. گروهی که نقش بسیار مهمی در آگاهی‌رسانی در این رابطه داشتند روزنامه‌نگاران و خبرنگارانی بودند که در این موضوع مقالات متعددی نوشتند.
یکی از این افراد مت ریچتل بود، خبرنگار روزنامه‌ی نیویورک تایمز که در سال ۲۰۰۹ به طور اختصاصی، به این موضوع پرداخت و چندین مقاله شرکت این مقالات چندین مقاله منتشر کرد. این مقالات حاصل تحقیقات او درباره آمار حوادث و همچنین گفتگوهایش با نیروهای پلیس و نیز افرادی بود که در این نوع حوادث آسیب دیده بودند یا به کسان دیگر آسیب رسانده بودند بودند.
او در یکی از مقالات خود که در نهم جولای ۲۰۰۹ منتشر کرد این تیتر را انتخاب کرد: «نادیده گرفتن خطرات یک عادت کشنده: نه قانونگذاران و نه رانندگان نمی‌خواهند استفاده از تلفن همراه را هنگام رانندگی متوقف کنند». او مقاله خود را با داستان یک تصادف شروع کرد که در آن، یک پسر ۲۰ ساله در هنگام صحبت با تلفن همراه قرمز را رد می‌کند و با تصادف با خودروی لیندا دوئل او را می‌کشد آماری که و ارائه می‌دهد شگفت‌انگیز است و او نشان می‌دهد که رانندگانی که در هنگام رانندگی از تلفن همراه استفاده می‌کنند مانند کسانی هستند که سطح الکل خونشان ۰.۰۸ درصد است؛ یعنی مقداری که برای ممنوعیت رانندگی کافی است.
او در این مقاله به یکی از تحقیقات دانشگاه هاروارد که در سال ۲۰۰۳ انجام شده بود استناد می‌کند و بیان می‌کند که این تحقیقات نشان می‌دهند حواس پرتی ناشی از صحبت با تلفن همراه باعث مرگ ۲۶۰۰ نفر در سال و بروز بیش از ۳۰۰.۰۰۰ تصادف می‌شود که برخی از آنها جراحات متوسط یا شدیدی در پی دارند. اما با این وجود تا آن سال که مت داشت این مقالات را در نیویورک تایمز می‌نوشت، هنوز استفاده از تلفن همراه ممنوع نبود. تنها در بعضی از ایالت‌ها ملزم بودید از هندزفری استفاده کنید. حتی عجیب‌تر اینکه برخی از رانندگان بین شهری حین رانندگی لپ‌تاپ هایشان را هم با خود می‌بردند و از آن استفاده می‌کردند! ارسال پیامک و خواندن پیامک هم کاری عادی تلقی می‌شد.
یکی از موضوعاتی که او در مقالاتش به آن می‌پردازد و آن را نقد می‌کند این است که بسیاری از قانونگذاران مثل نمایندگان مجلس، خودشان همواره از تلفن همراه استفاده می‌کنند و بسیاری از جلسات خود را حین رانندگی از محل کار تا خانه برگزار می‌کنند پس طبیعی است مخالف وضع قوانینی علیه این موضوع باشند. آنها تحقیقات علمی را که ثابت می‌کند استفاده از تلفن همراه می‌تواند حواس رانندگان را پرت کند، نادیده می‌گیرند.
آقای ریچتل در یکی از مقالات خود به یک شبیه‌ساز رانندگی جالب اشاره می‌کند. در این شبیه سازی رانندگی از کسی خواسته می‌شود که در حین گفتگو با تلفن همراه، به سوالاتی که از او پرسیده می‌شود، پاسخ دهد و در عین حال، شرایط رانندگی را اندک اندک برای او دشوار می‌کنند. مثلا خودروی جلویی او ناگهان توقف می‌کند یا شخصی ناگهان وارد خیابان می‌شود.
این شبیه سازی رانندگی به وضوح، نشان می‌دهد مغز ما برای انجام کارهای چندگانه در یک زمان مناسب است اما از توجه خود به هر کدام از آن کارها می‌کاهد تا بتواند همه را به درستی انجام دهد. در نتیجه، در انجام کارهایی که به دقت بالایی نیاز دارند به طور کامل موفق نخواهند بود و این یعنی احتمال بروز خطا و خطر در رانندگی به شدت افزایش پیدا می‌کند.
یکی از موضوعاتی که متن مرتباً به آن استناد می‌کند و از این بابت قوانین رانندگی را در ایالت‌های مختلف آمریکا نقض نقد می‌کند، این است که چرا رانندگی در حالت مستی را ممنوع کرده‌ند اما به رانندگی در هنگام صحبت با تلفن همراه توجهی نمی‌کنند در حالی که مورد دوم نیز به همان اندازه خطرناک است.
او در مقالات خود به موضوعات دیگری هم می‌پردازد مثلا به این موضوع که بسیاری از کامیون دارانی که در جاده‌های ایالات متحده‌ی آمریکا رانندگی می‌کنند، به طور مرتب از کامپیوترهایی که در خودرو تعبیه شده است استفاده می‌کنند. آنها از این طریق، سفارش‌ها را دریافت می‌کنند، به سوالات پاسخ می‌دهند، مقصد را تعیین می‌کنند و کارهایی از این دست. گاهی اوقات نیز باید پیام‌هایی که روی صفحه نوشته شده است را بخوانند یعنی دستورالعمل‌های جاده‌ای و چیزهایی از این قبیل. او نشان می‌دهد که این موضوع نیز خطر را برای رانندگان بیشتر می‌کند.
مت حتی با بعضی رانندگان مصاحبه می‌کند و رانندگان هم اعتراف می‌کنند که این کار خطر رانندگی را بیشتر می‌کند اما با این حال در آن زمان (سال ۲۰۱۰) استفاده از چنین وسیله‌هایی و حتی پیامک زدن و خواندن پیامک در هنگام رانندگی، آنچنان عادی بود که رئیس اتحادیه‌ی حمل و نقل کالا در ایالت متحده می‌گفت به نظر ما ممنوعیت ارسال و دریافت پیامک هنگام رانندگی زیاده روی است و واقعا لازم نیست چنین کاری انجام شود.
انتقاد دیگر مت ریچتل متوجه شرکت‌های تجاری و تولیدکنندگان دستگاه‌ها و تجهیزات کامپیوتری و تلفن‌های همراه است. آنها در تبلیغات خود مدام می‌گویند استفاده از اینگونه وسایل در خودرو چه مزایایی دارد و چقدر می‌تواند به شما کمک کنن تا در وقتتان صرفه‌جویی کنید اما هیچگاه به این موضوع اشاره نمی‌کنند که این موارد چه خطراتی در پی دارد و چقدر می‌تواند جان رانندگان و شهروندان را تهدید کند. این انتقادات او به نوبه‌ی خود بسیار هوشمندانه و جالب توجه است.
او در یکی از مقالات خود که در ۶ دسامبر ۲۰۰۹ نوشت درباره سود شرکت‌های تولید تلفن همراه و اپراتورهایی صحبت کرد که سودشان از مشتریانی بود که می‌خواستند هنگام رانندگی با تلفن صحبت کنند. او نقل قول‌های جالبی از مارتین کوپر که به عنوان پدر شرکت بزرگ موتورلا شناخته می‌شود، می‌آورد که نشان می‌دهد آقای کوپر خودش معتقد است استفاده از تلفن همراه در رانندگی می‌تواند کاری خطرناک باشد و خودش شهادت می‌دهد که هنگام صحبت با تلفن همراه اشتباهات زیادی را مرتکب می‌شده است. اما با این حال آمار نشان می‌دهد شرکت‌های ارائه‌ی خدمات برای تلفن‌های همراه و نیز سازندگان آنها و اپراتورها سود بسیار زیادی از این طریق به دست آوردند چرا که بسیاری از مشتریان دوست داشتند زمانی را که در حال رانندگی هستند و به نظر خودشان در حال تلف شدن است را با صحبت کردن با تلفن همراه پر کنند.
آماری که ارائه می‌دهد نشان می‌دهد در اواخر سال ۱۹۸۵ اپراتورها ۳۴۰.۰۰۰ مشتری داشتند اما تنها ۱۰ سال بعد یعنی در سال ۱۹۹۵، تقریبا ۳۴ میلیون مشترک در ایالات متحده وجود داشت و و این یعنی سودی کلان.
او به مقالات متعدد علمی که در این رابطه نوشته شده بود، پرداخت و بیان کرد استفاده از دستگاه‌های ارتباطی مانند تلفن همراه چقدر می‌تواند امنیت ما را به خطر بیندازد. اکنون برای همه‌ی ما بسیار روشن و واضح است که نباید هنگام رانندگی یا هر کار دیگری که نیاز به دقت و تمرکز دارد از دستگاه‌ها و ابزاری استفاده کنیم که حواسمان را پرت می‌کنند اما مسیری که طی کرده‌ایم تا به اینجا رسیده‌ایم و این امور را بدیهی می‌دانیم، ناشی از تلاش‌های بی شماری است. تلاش‌های کسانی که در مراکز آمار و سنجش داده و نیز مراکز تحقیقات علمی این موضوع را از نظر علمی اثبات کردند و همچنین تلاش‌های روزنامه‌نگاران و خبرنگارانی که به این موضوع پرداختند و نسبت به آن، یک آگاهی جمعی ایجاد کردند. آگاهی جمعی که هم مردم را نسبت به این خطرات آگاه کرد و به نوعی فرهنگ سازی کرد و هم دولتمردان را مجاب کرد باید قوانین سختگیرانه‌ای برای محدودیت استفاده از تلفن همراه به وسایل ارتباطی هنگام رانندگی وضع کنند. کاری که توانست از مرگ هزاران نفر و قطع عضو، نقص عضو و جراحات شدید هزاران نفر دیگر پیشگیری کند.
اهدای جایزه پولیتزر
به خاطر کار ارزشمند مت ریچتل که هم شامل انتشار مقالات چاپی و هم تهیه اطلاعات و ویدیوهایی و انتشار آنها به صورت آنلاین در وبسایت نیویورک تایمز بود و نیز به پاس تلاش‌هایش در اثبات اینکه استفاده‌ی از تلفن‌های همراه، رایانه و دیگر دستگاه‌ها هنگام کار با هنگام رانندگی چقدر می‌تواند خطرناک باشد و همچنین آگاهی بخشی گسترده‌ی او به عموم مردم و دولتمردان، جایزه‌ی پولیتزر برای موضوعات ملی در سال ۲۰۱۱ به او و کارکنان نیویورک تایمز اهدا شد.
نظر شما