صداگذاری فعل خواندن (و ضبط) یک روایت و گزارش صوتی است. صداگذاری تمامیت داستان صوتی را به وجود می‌آورد و آخرین گام در ساخت گزارش صوتی شما است (البته بجز برخی کارهای پس از تولید و بهینه‌سازی نهائی کار). مانند موسیقی که برای به اجرا درآمدن آماده می‌شود، روایت‌های صوتی برای خواندن طراحی شده‌اند. یک گزارش صوتی نوشته شده روی کاغذ فقط در دو بعد وجود دارد؛ اما با صدای گوینده، احساسات، بافت و رنگ‌های مختلف به داستان اضافه می‌شود. ممکن است روی کاغذ داستان به نظر گسسته یا ناهموار بنظر برسد اما صداگذاری می‌تواند تأثیرات لازم را در آن ایجاد کند. در واقع، نوشتن برای رادیو همیشه وقتی صرفاً از روی کاغذ خوانده می‌شود زیبا نیست؛ این نوشته نیاز به یک اجرا دارد تا زنده شود.
مبانی صداگذاری
هدف در صداگذاری، ایجاد کردن یک صدای طبیعی در بهترین حالت آمادگی شما است. این می‌تواند تعادلی حساس باشد. اجرایی که به خوبی آماده شده، می‌تواند گوش‌ها را به خود جذب کند، همانطور که اجرایی که بیش از حد تزئین شده باشد، می‌تواند گوش‌ها را به از خود دور کند.
این نکته مهم است؛ وقتی یک شنونده را از دست می‌دهید، دیگر نمی‌توانید آن را به دست‌آورید.
ما همه تجربه از دست دادن تمرکز خود در حین خواندن را داشته‌ایم. ما بدون توجه و فکر کردن میان پاراگراف‌ها و صفحات حرکت می‌کنیم. سرانجام متوجه می‌شویم که تمرکزمان را از دست داده‌ایم و به نقطه‌ای که آخرین بار پردازش فعال را تجربه کرده‌ایم، باز می‌گردیم. در حالی که در صوت، این فرصت‌ها وجود ندارد. شنوندگان اغلب نمی‌توانند به عقب برگردند و هنگامی هم که بتوانند، اغلب به خود زحمت نمی‌دهند. به خوبی حرف‌زدن، یکی از بهترین تکنیک‌هایی است که می‌تواند به اطمینان شما در این مورد کمک کند.
صداگذاری از دو رویکرد متفاوت قابل بررسی است. رویکرد اول بر روی جنبه‌های فنی اجرای یک متن خوب تمرکز دارد. این رویکرد بر تنفس، نغمه، پخش و دیگر جنبه‌های گفتار تأکید دارد. این رویکرد، مزیت‌های زیادی دارد و به تنهایی می‌تواند یک سلسله یادداشت طولانی دیگر را در بر گیرد.
رویکرد جایگزینی هم وجود دارد که بیشتر بر نوشتن تأکید دارد. جوهر این رویکرد به این شکل قابل فهم است: نوشتن خوب، به صداگذاری خوب منجر می‌شود. ایده این است که مشکلات صداگذاری را در جایی که شروع می‌شوند (یعنی در برگه) حل کنیم. با تولید یک متن با جملات کوتاه و مستقیم، صحنه‌های خوب تعریف شده و بیانیه تمرکز مشخص، بسیاری از کارهایی که در صداگذاری انجام می‌شود، قبل از آن صورت گرفته است. تنها مانده است که طبیعی به نظر برسید.
تعیین صحنه‌ها
تعیین صحنه، بهترین راه برای تضمین یک اجرای طبیعی و آسان است. برای علامت‌گذاری صحنه‌ها، شما باید خطوط افقی را در سراسر صفحه (معمولاً با نوک نوشتاری سیاه و ضخیم) از لبه راست تا لبه چپ بکشید. در هر زمانی که به یک صحنه جدید (انتقال به یک موضوع یا مسأله جدید، تغییر محل، یا در اصطلاح سینمایی، از نزدیک به دور) رفتید، یک خط سیاه بکشید. همیشه در جمله‌ای که واقعیتی به آن پیوسته است و در آخرین خط نوشته، دقیقا قبل از جای امضایتان، یک خط سیاه بکشید.
هنگامی که صداگذاری می‌کنید، خطوط صحنه را مانند علامت توقف کوچکی در نظر بگیرید. چند کلمه قبل از رسیدن به خط سیاه، سر خود را بلند کنید، جمله را به پایان برسانید (بدون نگاه کردن به پایین) و سپس، زمانی که تمام شد، توقف کنید و به متن بازگردید. ایده اینجا این است که چشم را به ترک صفحه عادت و آموزش دهید؛ با این کار صدای شما کمتر شبیه به خواندن یک متن از رو خواهد بود و بیشتر به گفتن یک داستان نزدیک می‌شود.
ویرایش دهانی
قبل از صداگذاری، بررسی نهایی به نام «ویرایش دهانی» را بسیار توصیه می‌کنم؛ همان چیزی که در پایان مقاله‌ی قبلی درباره‌ی آن توضیح دادیم. این کار تنها چند دقیقه طول می‌کشد و تقریباً همیشه ارزش تلاشش را دارد. در حین خواندن، همزمان هم به خودتان گوش می‌دهید و هم از خودتان می‌پرسید که دارید چه می‌گویید، آیا می‌توانید آن را با سادگی بیشتری بیان کنید و آیا با مخاطبان خود ارتباط برقرار می‌کنید.
هدف این این است که زبان غیرگفتاری و غیرمکالمه‌ای را را با «آزمایش کردن» بیابید؛ آن‌ها را امتحان کنید و ببینید چقدر با هم سازگار هستند. پیشنهاد می‌کنیم متن خود را چاپ کرده و دو جمله را پشت سرهم و درکنار هم ببینید و بخوانید. سپس بدون نگاه کردن به پایین، سعی کنید آن‌ها را بگویید. (اگر این کار برای شما خیلی سخت است، این نشانه می‌دهد که جملات شما خیلی بلند هستند. ببینید آیا می‌توانید برخی از کلمات را کوتاه کنید).
وقتی به نقاط مشکل بر می‌خورید، تلاش نکنید تا یک کلمه را که کار نمی‌کند، به زور قرار دهید. به جای آن، این را به عنوان نشانه‌ای بگیرید که دهان شما به این کلمه عادت ندارد؛ آن را تغییر دهید یا عبارت را کامل عوض کنید. به یاد داشته باشید که گاهی اوقات به علت کلمات اطراف آن، بر روی یک کلمه مشکل پیدا می‌کنیم. همیشه در هنگام کار با ویرایش دهانی، یک قلم در کنار خود داشته باشید. زمانی که ویرایش مشکلات را نشان می‌دهد، آن‌ها را در حین کار اصلاح کنید. صفحه چاپی خود را نشانه‌گذاری کنید (و به یاد داشته باشید که احتمالاً همان صفحه‌ای است که از آن خواهید خواند، بنابراین علامت‌های شما باید واضح باشند).
صداگذاری
قبلاً درباره رویکرد «نوشتار-محور» به صداگذاری صحبت کردیم. با یک متن کخ خوب نوشته شده، بسیاری از چالش‌های صداگذاری رفع می‌شود. این باعث می‌شود تا بتوانیم بیشتر بر روی صدای طبیعی خود تمرکز کنیم که به مشکلات فنی مختلفی که در جلسات صداگذاری شکل می‌گیرند (مانند تنفس، نحوه پیش‌روی و توقف کردن) رسیدگی کنیم.
به جای تمرکز بر روی تکنیک، به جایگاهی که از آن شروع کرده‌اید بازگردید. مسیر طبیعی را که در متن خود ایجاد کرده‌اید، دنبال کنید. اگر هنوز هم احساس محدودیت و عدم راحتی دارید، این را امتحان کنید:
یک قوطی نوشابه (یا موارد مشابه دیگر) را در فاصله ۶ قدمی خود قرار دهید. تصور کنید که این قوطی بهترین شخصی است که می‌شناسید که همیشه دقت می‌کند و شما را حمایت می‌کند. صحبت کردن به صورتی که انگار با فردی در این فاصله صحبت می‌کنید، به شما کمک می‌کند تا حجمی از صدا را پیدا کنید که بیشترین محدوده بیان را فراهم می‌کند. تصور کردن این که مخاطبان شما با دقت گوش می‌دهند، به طریق عجیب و غریبی تأثیر می‌گذارد و واقعاً مفید خواهد بود.
نظر شما