دیتاژورنالیسم در مسیر همگانی‌شدن

دیتاژورنالیسم پس از شکل گیری و حرکت ددر مسیر پر پیچ و خم دنیای رسانه توانست نقش  خود را در میان خبرنگاران و رسانه های مختلف جهان پررنگ کند. اما جهش اصلی که باعث حرکت دیتا ژورنالیسم به سوی جهانی شدن بود به تحرک بیشتری نیاز داشت.

تصویر سازی داده ها افزایش پیدا میکند

با الهام گرفتن از نقشه ای که توسط دویگ در سال ۱۹۹۲ برای Miami Herald رسم شده بود، تصویر کردن داده ها در نمودارها و نقشه ها برای مدتی در حال افزایش بود. برای نشان دادن ارزش بالای تصویر سازی داده ها برای تجزیه و تحلیل، دویگ نقشه ای از سرعت طوفان و آسیب وارده به ساختمان‌ها در منطقه میامی (پس از طوفان اندرو) ایجاد کرد. نقشه، آسیب شدید به ملک ها در جایی که سرعت باد کم بود را نشان داد. با پیگیری این افشاگری، خبرنگاران دریافتند که ساخت و ساز نامناسب و بازرسی نامرتب ساختمان ها، منجر به این خسارات شده است.

در سال ۲۰۰۵، زمانی که آدریان هولواتی، برنامه نویس آمریکایی، برای داده های جنایی شیکاگو یک برنامه در گوگل ایجاد کرد، تصویر سازی داده ها برای گزارش های خبری تقویت شد. این پروژه موجب شد تا علاقه بیشتری به روزنامه نگاری در بین برنامه نویسان کامپیوتری و نقشه برداران ایجاد شود.

هولوانی و تیم کدنویسش در سال ۲۰۰۷ قطعاتی را ساختند، که اکنون از بین رفته است. این قطعات از داده‌های محلی بیشتری برای نقشه‌های آنلاین در ایالات متحده استفاده می‌کرد، اما این پروژه بعد تر به علت عدم بررسی دقیقِ صحت داده‌های دولتی مورد انتقاد قرار گرفت.

در سال ۲۰۰۷ جنبش داده‌های باز در ایالات متحده بصورت جدی آغاز شد و تلاش های مشابه دیگری را در سر تا سر جهان ایجاد کرد. این جنبش دسترسی به داده‌های دولتی را در سطح بین المللی افزایش داد، اگرچه نیاز به قوانین آزادی اطلاعات برای دریافت داده‌هایی که توسط دولت‌ها منتشر نمی‌شد همچنان وجود داشت.

در سال ۲۰۰۹، افزایش تعداد کدنویسان و برنامه‌نویسان کامپیوتری در روزنامه‌نگاری، منجر به ایجاد پدیده هک و هکر شد که همکاری بین روزنامه‌نگاران و برنامه‌نویسان را افزایش داد و برخی تضادهای بین این دو گروه را کاهش داد.

آرون پیلهوفر، در New York Times که اکنون در دانشگاه Temple مشغول است و ریچ گوردون، از دانشکده روزنامه‌نگاری Medill در Northwestern University، برای ایجاد «شبکه‌ای از افراد علاقه‌مند به توسعه برنامه‌های کاربردی وب / دیجیتال، که از اهداف روزنامه نگاری حمایت می‌کنند» در تلاش بودند.

در همان زمان در Silicon Valley، برات هرمان روزنامه‌نگاران و متخصصان فناوری را گرد هم آورد. در نهایت این سه دورهم جمع شدند تا Hacks/Hackers را ایجاد کنند.

نتیجه آن بود که فناوری در اتاق‌های خبری پیشرفت کرد که توانایی حذف داده‌ها از وبسایت ها را افزایش داد و آن ها را قابل مدیریت، بصری و تعاملی تر کرد. یکی‌ دیگر از نتایج ترکیب روزنامه نگاران و برنامه نویسان آن بود که مراجعه جدیدی به کدنویسان برای آگاهی از میزان ناقص بودن پایگاه های داده و اطمینان از یکپارچگی داده ها ایجاد شد.

همان‌طور که مارکوس وانتا، یکی از همکاران Mozilla Open News که در The Texas Tribune کار می‌کرد بیان کرده است: «اشکالات اختیاری نیستند؛ در نرم افزار، ما عادت داریم که اشتباه کنیم و بعد آن ها را اصلاح کنیم. ما همیشه میتوانیم بعدا آن اشکالات را برطرف کنیم و در بدترین حالت، یک نسخه پشتیبان داریم. در اخبار شما نمیتوانید اشتباه کنید- اعتباری وجود دارد که باید از آن محافظت کنید. تیم تحریریه به اندازه ی توسعه دهندگان به شکست عادت نکرده اند.»

پیشرفت به جلو

سالهای ۲۰۰۹، ۲۰۱۰ و سال ۲۰۱۱ هم سال‌های رو به پیشرفتی برای استفاده از داده ها در روزنامه نگاری بودند. سال ۲۰۰۹ در کانادا، فرد والاس جونز و دیوید مک کی «گزارش دادن به کمک رایانه: الفبای جامع» را با تاکید بر CAR در کانادا منتشر کردند.

همچنین سالی بود که روزنامه نگاری به نام سیمون راجرز، وبلاگ داده های Guardian را راه اندازی کرد. مرکز روزنامه نگاری اروپا هم برنامه‌ی روزنامه نگاری مبتنی بر داده ها را آغاز کرد در نتیجه‌ی آن، کارگاه‌های آموزشی را در سراسر اروپا سازماندهی کرد.

این اتفاق منجر به تاسیس DataJournalism.com برای دوره های آموزشی آنلاین و سایر منابع شد. روزنامه نگاری به نام پل برادشاو، در بریتانیا به عنوان پیشگامی در روزنامه نگاری داده شناخته شد. در سال ۲۰۰۹، Wikileaks «خاطرات جنگ افغانستان» را منتشر کرد که از اسناد محرمانه و بعد از آن خاطرات جنگ عراق تشکیل شده بود و از روزنامه نگاران در سراسر جهان میخواست که در متن، حجم قابل توجهی داده داشته باشند.

این امر در سال ۲۰۱۱ توسط مجموعه تحسین برانگیزِ The Guardian دنبال شد که با استفاده از داده ها و رسانه های اجتماعی، شورش های نژادی در بریتانیا را تجزیه و تحلیل کردند. سپس بریژیت آفتر، روزنامه نگار و نویسنده، اولین کنفرانس Data harvest را برگزار کرد که اکنون توسط Arena for Journalism در اروپا هدایت می‌شود.

در همان سال، در لندن، کار بر روی اولین کتاب راهنمای روزنامه نگاری داده آغاز شد (اکنون نسخه ی دوم آن به چندین زبان موجود است) که توسط کنسرسیومی از شرکت کنندگان از سراسر جهان نوشته شد. همچنین در بریتانیا، مرکز گزارش‌های تحقیقی به رهبری گاوین مک فادین، که با IRE برای ارائه ی کلاس‌های روزنامه نگاری داده در مدرسه تابستانی همکاری می‌کرد، برنامه ای قوی با کمک افراد با تجربه‌ی دیوید دونالد، برگزار کرد.

دیتاژورنالیسم در نیمکره ی جنوبی

آنتون هاربر و مارگارت رِن در دانشگاه Wits آفریقای جنوبی، جلسات داده را در کنفرانس سالانه ی Power Reporting که اکنون روزنامه نگاری تحقیقی آفریقایی است، افزایش دادند. جاستین آرنشتاین بنیانگذار Code For Africa و تیمش راه را برای خبرنگاران داده در این قاره هموار کردند. در سال ۲۰۱۲، او بزرگترین لابراتوار روزنامه نگاری داده و فناوری اجتماعی آفریقا را راه اندازی کرد که داستان هایی از جمله محیط زیست و تغییرات آب و هوا، زنان، جنسیت و سلامت و علم را پوشش می‌دهد.

در آسیا، روزنامه نگاران در کشورهایی از جمله هند، مالزی، فلیپین و کره جنوبی، شروع به استفاده از ابزارهای دیجیتال، به ویژه ابزار های تصویرسازی و گزارش های مبتنی بر داده و تبادل تکنیک ها و ایده های داستانی برای نوشتن گزارش هایی با تاثیر بسیار زیاد در کنفرانس های دوسال یکبار GIJN استفاده کردند.

روزنامه نگاران همچنین شروع به استفاده از رسانه های جمعی در تحقیقات خود کردند. یک گزارش جالب توجه، توسط روزنامه نگاران کره جنوبی با استفاده از تحلیل شبکه های اجتماعی انجام شد که در آن تلاش مامورین اطلاعاتی برای تضعیف انتخابات از طریق پروپاگاندا در رسانه های اجتماعی را فاش کردند.

آثار تعاملی الهام بخش مبتنی بر داده های هدایت کننده هم در نشریاتی مانند South China Morning Post منتشر شد. در خاورمیانه، عمرو العراقی، دیتاژرنالیستِ مصری، در سال ۲۰۱۲ Info times را راه اندازی کرد و بعد از پنج سال شبکه دیتاژورنالیست های عرب را راه اندازی کرد. او تدریس اولین برنامه آموزشی دیتاژورنالیسم در نوع خود را در منطقه آغاز کرد. در همین زمان، IJNET و گزارشگران عرب برای روزنامه نگاری تحقیقی ( ARIJ ) به ارائه فرصت های آموزشی به خبرنگاران عرب در سالهای اخیر ادامه دادند.

در آمریکای لاتین، جیانینا سنینی، که اکنون در دانشگاه کلمبیا مشغول به کار است، تیمی از روزنامه نگاران و مهندسان کامپیوتر را در La Nacion در کاستاریکا هدایت کرد تا با جمع آوری، تحلیل و تصویرسازی پایگاه های عمومی داده ها، گزارش تولید کنند.

در همین زمان در برزیل، ناتالیا مازوت از Open Knowledge Brasil، سال ۲۰۱۲ آموزشگاه Escola de dados (شعبه ای از آموزشگاه داده برزیل) را راه اندازی کرد  تا دانش داده را به روزنامه نگاران آموزش دهد.

سال ۲۰۱۵، Abraji دوره هایی آنلاین برای دیتاژورنالیسم ایجاد کرد. یک سال بعد جشنواره ی Coda در برزیل راه اندازی شد و رشد کرد تا اینکه به بزرگترین کنفرانس دیتاژورنالیسم در آمریکای لاتین تبدیل شد.

در سرتاسر نیمکره جنوبی دیتاژورنالیستی به نام اوا کنستانتراس، از سمت Inter news توسعه برنامه های آموزشی برای دیتاژورنالیست ها و روزنامه نگاران تحقیقی در محیط های پرخطر با دسترسی محدود به داده ها را شروع کرد. خبرنگاران از این آموزش های دیتاژورنالیسم در مجموعه وسیعی از کشورها از جمله افغانستان، هند، کنیا، قرقیزستان و میانمار بهره بردند.

انقلاب در روزنامه نگاری

استفاده از داده ها توسط روزنامه نگاران و در ابزارهای دیجیتالی که آنان استفاده می‌کنند از سال ۲۰۱۵ به شدت گسترش پیدا کرد. روزنامه نگاران کاوش های عمیق تری در تحلیل داده های غیررسمی – متن، ویدئو و صدا کردند و این رسانه ها را در گزارش های تحقیقی متقاعدکننده ای به کار بردند.

آنها معمولا حجم داده ها برای گزارشات را مدیریت می‌کنند و انتشار داده های گسترده و تصویر سازی داده ها از طریق نقشه ها و تحلیل شبکه های اجتماعی یا تغییر در جمع آوری اخبار و ارائه آنها که در طول زمان پیچیده تر میشوند را با چابکی سازماندهی می‌کنند.

آنها نظرسنجی هایی از هر دو روش سنتی و نوآورانه را برای جمع آوری داده ها و آشکار کردن بی عدالتی اجتماعی انجام دادند. آموزش و کارآموزی – و برنامه های درسی در دانشگاه ها- متمرکزتر و دقیق تر شدند و درنتیجه نسل جدیدی از روزنامه نگاران مسلط به داده ها روی کار خواهند آمد.

نتیجه، جریان رو به رشدی از گزارش های مبتنی بر داده در اتاق های خبری کوچک و بزرگ- اغلب همکاری- بوده است که نه تنها زمینه و عمق گزارش ها را تامین میکند، بلکه حقایق واقعی، اطلاعات محرمانه، شگفتی ها و بینشی را برای روزنامه نگاران و مخاطبانشان ارائه میکند.

سال ۲۰۲۰، همه گیری بیماری کویید-۱۹ وسعت و عمق مهارتهایی را که روزنامه نگاران جمع آوری کرده بودند را آشکار کرد و روزنامه نگاران در سراسر جهان داده های این بیماری همه گیر را روزانه جمع آوری، تحلیل و تصویر سازی میکردند، که اغلب بسیار بیشتر از آنچیزی بود که مسئولین بهداشت عمومی ارائه میکردند و درواقع، افشای کاستی هایی بود که در سیاست و عملکرد وجود داشت.

استفاده از داده ها توسط روزنامه نگاران آنقدر رایج شده است که پیگیری پیشرفت و روش های جدید آن با دسته بندی های اصلی آسان تر شده است. از جمله :

همکاری روزنامه نگاران با دانشگاه ها، که از مجموعه داده های عظیمی استفاده می‌کنند. این همکاری تقریبا به یک روش استاندارد تبدیل شده است و کنسرسیوم بین المللی روزنامه نگاران تحقیقی (ICIJ) و Big Local News Project در ایالات متحده یا Connectas در آمریکای لاتین، تنها چندنمونه از این همکاری ها هستند.

پیشرفت‌هایی که نرم افزارهای آزاد آن ها را ممکن کردند تا موانع برای ورود به این حوزه را بشکنند. این نرم افزارها، ابزارهای مختلفی برای کاوش، تحلیل یا تصویرسازی داده ها هستند که شامل ابزارهای گوگل، Data wrapper، Tableau و ... می‌شوند.

استفاده از هوش مصنوعی یا یادگیری ماشین برای تشخیص الگوها و موارد بی ربط برای جلو بردن گزارش ها استفاده می‌شود، مانند پروژه ی رویترز به نام Lynx Insights، که ابزاری خودکار طراحی شده، برای کمک به خبرنگاران برای تسریع روند گزارش نویسی یا شناسایی موارد جدید.

ادغام و تحلیل تصاویر ماهواره ای، ویدئوها و عکس‌های منابع آزاد، رسانه های اجتماعی، انبوه سپاری و داده هایی برای آن چیزی که گاهی پزشکی قانونی یا تحقیقات بصری نامیده می‌شود که توسط گروه هایی مانند Bellin gcat انجام می‌شود.

نظرسنجی از طریق ایمیل یا تلفن های همراه، مانند پروژه « Forced Out » که یک نظرسنجی با تلفن همراه برای ایجاد یک پایگاه داده از مصاحبه‌هایی با هزاران آواره در سراسر سودان جنوبی بود.

با این حال، این پیشرفت ها جایگزین استفاده های اولیه از رایانه ها و داده ها برای روزنامه نگاری نمی‌شود که با استفاده از روش های علوم اجتماعی و تحلیل آماری داده ها برای فسادهای دولتی و تجاری و داستان‌هایی در حوزه بهداشت و مسائل زیست محیطی و اجتماعی آغاز شده بود.

استفاده از داده ها در طول سال‌ها گسترش یافته است. از شمارش حوادث و سوانح در Spreadsheet ها گرفته تا استفاده از مدیران پایگاه های داده برای تطبیق مجموعه ای از داده ها که در ظاهرا از نظر جغرافیایی نامرتبط هستند و استفاده از شبکه های اجتماعی برای بررسی کارآمدتر داده ها، نظرسنجی های بهتر، تعامل با مخاطبان و متن کاوی با الگوریتم ها.  اما همه ی این کارها همچنان در خدمتِ یافتن الگوها، روندها و مطالب کنار افتاده ای است که منجر به دانش جدید و گزارش های خبری بهتر در جهت منافع عمومی می‌شود.

منبع: مرکز روزنامه نگاری اروپا

Detroit Free Press : یکی از بزرگترین روزنامه‌های روزانه در دیترویت، میشیگان در ایالات متحده

The Guardian: روزنامه بریتانیایی که از سال ۱۸۲۱ منتشر می‌شود

Philadelphia Inquirer: روزنامه فیلادلفیا در ایالات متحده است. این روزنامه سومین روزنامه قدیمی آمریکاست که همچنان منتشر می‌شود.

Miami Herald: یکی از روزنامه های پرتیراژ شهر میامی که در سال ۱۹۰۳ تاسیس شد.

McCormick: یک سازمان غیر انتفاعی در شیکاگو است که در سال ۱۹۵۵ تاسیس شده است.

The New York Times: روزنامه آمریکایی که مرکز آن در شهر نیویورک است.

Wall Street Journal: یک روزنامه سیاسی -اقتصادی آمریکایی

Washington Post: یکی از بزرگترین روزنامه های واشنگتن که در سال ۱۸۷۷ شروع به کار کرد.

The Texas Tribune: روزنامه ایالت تگزاس که در سال ۲۰۰۹ تاسیس شد