خبرنگاری جنگ، طی سالهای ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ به بلوغ رسید. آتش جنگ جهانی دوم با واکنش گسترده مطبوعات آزاد در سراسر جهان مواجه شد. در کشورهایی که رژیم‌های سرکوبگر داشتند، روزنامه های چاپی و رادیو به فعالیت خود ادامه دادند اما به علت نظارت سفت و سخت و تبلیغات‌های حزبی و دستوری، اثربخشی آنها کم شد.
در ایالات متحده، روزنامه‌ها و برنامه‌های رادیویی جنگ در اروپا را پوشش میدادند. جنگ با حمله آلمان به لهستان در یکم سپتامبر ۱۹۳۹ آغاز شد و دو روز بعد فرانسه و بریتانیا هم اعلام جنگ کردند.
به همین ترتیب در خاور دور هم خبرنگاران در تلاش بودند تا تجاوزات سرزمینی امپراطوری ژاپن را گزارش دهند. اگر چه آمریکا تا حمله ژاپن به Pearl Harbor در دسامبر سال ۱۹۴۱ به طور رسمی وارد جنگ نشد اما مطبوعات در آن زمان عمیقا درگیر نوشتن گزارش درباره درگیری قریب الوقوع ایالات متحده در جنگ بودند.
پیرل هاربر، حمله غافلگیرانه ژاپنی‌ها به پایگاه نیروی دریایی ایالات متحده در جزایر هاوایی بود. در این روز بسیاری از ناوگان آمریکا نابود شد و ایالات متحده را وارد جنگ جهانی کرد.
روزنامه‌نگاران مطبوعات چاپی در زمان جنگ به سه دسته تقسیم میشدند:
۱ . روزنامه‌نگاران دو سازمان خبری بزرگ Associated Press و United Press
۲ . نویسندگان و خبرنگاران روزنامه‌های بزرگ شهری مانند New York Times، Chicago Tribune و Los Angeles Times
۳ . خبرنگاران یا نویسندگان آزاد برای مجلات هفتگی مانند Newsweek و New Yorker
اکثر این روزنامه‌نگاران پس از دریافت مجوز مطبوعاتی از سمت وزارت جنگ برای پوشش نبردها به خط مقدم جبهه اعزام میشدند. آنها یونیفرم نظامی می‌پوشیدند با این حال غیر نظامی محسوب میشدند و اجازه حمل سلاح کمری یا شلیک از هر سلاحی به سمت دشمن را نداشتند.
به دلیل نزدیکی روزنامه‌نگاران به جنگ، تعداد زیادی از روزنامه‌نگاران کشته، زخمی یا اسیر شدند. عده‌ای که اسیر میشدند هم توسط دشمن اعدام میشدند. روزنامه نگاران در طول جنگ در اروپا اجازه داشتند که تقریبا تمام مراحل عملیات نظامی- از جمله صحنه نبرد واقعی- را پوشش دهند. خبرنگاران معمولا به شکل رایگان با جیپ افسران و سربازان به جبهه‌ای که در آن درگیری بود میرفتند؛ با سربازان مصاحبه میکردند و آنچه را که از نظر تلفات و موفقیت‌های میدان نبرد میدیدند، یادداشت میکردند. درنهایت در پایان روز به ستاد مطبوعاتی خود برمیگشتند تا داستان و گزارششان را تایپ کنند و آن را از طریق رادیو لندن به نیویورک و سایر شهرها ارسال کنند.
تمام خبرنگاران باید تعهدی را امضا میکردند که داستان‌ها را از نظر نظامی «سانسور» کنند. اگر خبرنگاری موفق نمیشد که این کار را انجام دهد به دادگاه نظامی منتقل میشد. درنهایت کسانی که این اتفاق برایشان افتاد به خانه فرستاده شدند و دیگر نتوانستند گزارشگر جنگ باشند.
اکثر خبرنگاران به این تعهد احترام گذاشتند و با دقت گزارش‌ها و داستان‌هایشان را برای سانسورچی‌ها ارسال کردند. وظیفه آنها این بود که داستان‌ها را طوری ویرایش کنند که برای دشمن ایجاد وحشت کند. هر جمله‌ای که ممکن بود به دشمن کمک کند یا آرامش دهد به سرعت حذف میشد. بنابراین اغلب چندروز تا یک هفته طول میکشید که داستان‌های مهم در روزنامه‌ها و مجلات آمریکایی منتشر شوند.
در سال ۱۹۴۲ رئیس جمهور فرانکلین.دی.روزولت دفتر اطلاعات جنگ (OWI) را تاسیس کرد. این دفتر برای ترویج حمایت عمومی از تلاش‌های آمریکا در جنگ داخل و خارج از کشور فعالیت میکرد و تحت رهبری شخصی به نام Elmer Davis بود. دیویس و OWI نقش مهمی در ترغیب ارتش آمریکا به افشای اطلاعات بیشتر برای روزنامه‌نگاران و انتشار تصاویر گرافیکی مربوط به هزینه‌های جنگ داشتند.
در همان زمان، OWI به همراه ارتش، روزنامه‌نگاران را تشویق میکردند تا داستان‌های حمایت کننده از جنگ بنویسند و به آنها دستورالعمل‌هایی ارائه کردندکه باید چه مطالبی را گزارش دهند و از گزارش دادن چه مطالبی اجتناب کنند!
اگرچه روزنامه‌نگاران در جنگ جهانی دوم، گزارش‌هایی با عمق و استقلال بیشتری نسبت به جنگ جهانی اول داشتند با این حال بسیاری از روزنامه‌نگاران به درخواست مقامات نظامی و OWI همچنان گزارش‌هایی وابسته از جنگ تولید میکردند. در جنگ جهانی اول کار خبرنگاران بیشتر گزارش دادن مناطقی بود که مورد حمله قرار گرفته است.
بیل مولدین و ارنی پایل
دو تن از مشهورترین روزنامه‌نگاران جنگ جهانی دوم، بیل مولدین (Bill Mauldin) و ارنی پایل (Ernie Pyle) بودند. مولدین که توسط ارتش استخدام شده بود، درواقع یک کاریکاتوریست بااستعداد برای Stars and Stripes، روزنامه روزانه رایگان ارتش بود. نقاشی‌های «ویلی و جو» بسیار مورد استقبال قرار گرفت. کارتون «ویلی و جو) پیاده نظامی را به تصویر میکشد که اراده جنگیدن را در خود حفظ کرده‌اند اما از سرمای شدید، گرسنگی و بی‌تفاوتی بوروکراتیک ارتش خسته شده‌اند. آنطور که مولدین نوشته است آنها مردانی بودند که «میتوانند در یک جنگ بی‌رحمانه علیه دشمنانی بی‌رحم بجنگند و هنوز هم لبخند بر لب داشته باشند.»
اما ارنی پایل احتمالا شناخته شده ترین روزنامه‌نگار جنگ جهانی دوم بود. عنوان ستون‌های هفتگی ارنی پایل برای روزنامه Scripps Howard «خبرنگار سرگردان» بود. پایل بعدها بخاطر گزارش‌های صریحی که درطول مبارزات انتخاباتی ایتالیا نوشت برنده جایزه پولیتزر شد. داستان«کاپیتان واسکو» که خشم و اندوه مردان هنگام پایین آوردن جسد کاپیتان محبوبشان از کوه ایتالیا را توصیف میکند باعث مطرح شدن پایل شد. دوست صمیمی و همکار پایل، وان وایتهد، که جنگ را برای آسوشیتدپرس پوشش میداد، نحوه خلق این داستان را اینگونه شرح میدهد: «او ]پایل[ از نظر جسمی و روحی وضع بسیار بدی داشت. من با او در اتاق بودم که در اون حال داستان را نوشت. از من خواست داستان را بخوانم، میترسید که آن را منتشر کند. به من گفت "فکر نمیکنم ارزش انتشار داشته باشد. فکر میکنم احساساتم را از دست داده‌ام." من داستان را از او گرفتم و خواندم و به او گفتم "خدای من ارنی! اگر تو احساساتت را از دست داده‌ای و این داستان را نوشته‌ای، امیدوارم من هم احساساتم را از دست بدهم!"»
پایل با یک گلوله نزدیک و مستقیم توسط یک تک تیرانداز ژاپنی در جزیره ای‌شیما، کشته شد و پیشگویی او مبنی بر اینکه از جنگ زنده بیرون نمی‌آید محقق شد.
Stars and Stripes و رادیو
ارتش ایالات متحده پوشش منحصر بفرد خود از جنگ در اقیانوس آرام و اروپا را از طریق Stars and Stripes ارائه میکرد. این روزنامه نظامی در سال ۱۸۶۱ و در زمان جنگ داخلی منتشر شد و در سال ۱۹۱۸ در جنگ جهانی اول دوباره منتشر شد اما انتشار آن کوتاه بود و از سال ۱۹۱۹ متوقف شد. ۱۸ آوریل ۱۹۴۲ روزنامه Stars and Stripes با هدف تقویت روحیه سربازان ایالات متحده بار دیگر شروع به کار کرد و از همان زمان تاکنون منتشر میشود. چاپ‌های متعدد این روزنامه در طول مبارزات اروپا، بازتابی از عملیات نظامی علیه هیتلر و موسولینی در مدیترانه و اروپا بود. نسخه مربوط به اقیانوس آرام Stars and Stripes در می ۱۹۴۵ و با نزدیک‌تر شدن جنگ به سرزمین ژاپن افتتاح شد.
رسانه‌ی دیگری که در پوشش جنگ جهانی دوم تاثیر زیادی داشت رادیو بود. پخش کننده‌های اصلی رادیو، ABC، CBS و NBC بودند که همگی خبرنگارانی را برای پوشش خبری به جنگ فرستادند. یکی از مشهورترین خبرنگاران رادیو Edward R. Murrow بود که بخاطر برنامه‌های کوبنده‌اش از لندن در طول حملات هوایی نازی‌ها به شهرت رسیده بود. William L. Shirer یکی دیگر از کسانی بود که گزارش‌های جذابش از برلین و پاریس، نبرد بریتانیا و سقوط پاریس در سال ۱۹۴۰ باعث شهرت او شد. خبرنگاران زیادی در رادیو به شهرت رسیدند مانند Eric Sevareid، Charles Collingwood و ... اگرچه روزنامه‌نگاران در دوران جنگ، اخبار را روایت میکردند و صحنه نبرد را پوشش میدادند اما نمیتوانستند بصورت کامل از آزادی مطبوعات استفاده کنند.
روزنامه‌نگاری در آن زمان به دقت کنترل و سانسور میشد. آنها تلاش میکردند با سانسور چهره آمریکا در جنگ را تقویت کنند و روحیه جبهه خودی را بالا ببرند. در حرفه روزنامه‌نگاری آمریکا، آزادی‌هایی که در زمان صلح بدیهی بنظر میرسند، در شرایط بحرانی باز تعریف و اغلب محدود میشوند.
نظر شما